Αναρτήθηκε: Παρασκευή 9 Μαΐου 2014
Δημοσιεύτηκε στο Patrasnews.com
Πάτρα: Το ‘Αλμα Ζωής αναφέρει πέντε περιπτώσεις γυναικών με Καρκίνο Μαστού με αφορμή την επίσκεψη Άδ. Γεωργιάδη
Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» Ν. Αχαΐας, θα ήθελε να επισημάνει ότι υπάρχουν συνάνθρωποι μας, γυναίκες που έχουν έρθει αντιμέτωπες με τον καρκίνο του μαστού αλλά και με τις τρομερές δυσκολίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας της χώρας μας.
Οι δυσκολίες των γυναικών αυτών που τα αιτήματα τους κατακλύζουν το τηλεφωνικό μας κέντρο καθημερινά δεν μας αφήνουν περιθώρια να σιωπήσουμε. Παραθέτουμε μερικές από τις δύσκολες ιστορίες με τις οποίες ο Σύλλογος μας απασχολήθηκε από το Σεπτέμβριο του 2013 ως σήμερα:
Η Χριστίνα μένει σε μεγάλη πόλη της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, 25 χρόνια εργαζόταν ως ελεύθερη επαγγελματίας, τα τελευταία χρόνια δεν κατάφερε να πληρώσει τον ασφαλιστικό της φορέα. Όταν διαγνώστηκε με καρκίνο μαστού αναγκάστηκε να κάνει ρύθμιση για μπορεί να έχει ασφαλιστική κάλυψη να αντιμετωπίσει την ασθένεια. Της ζητήθηκε να πληρώνει δόση 1,100 € το μήνα, χρήματα που φυσικά δεν έχει.
Η Μαρία, αλλοδαπή μένει σε γειτονική πόλη της Πάτρας, για να ταξιδέψει ως την Αθήνα και να χειρουργήσει τον καρκίνο στον μαστό της, καθώς οι λίστες αναμονής σε Δημόσιο Νοσοκομείο της Πάτρας είναι μεγάλες και η ίδια και ο σύζυγος της είναι άνεργη με ένα μικρό παιδί, η εκκλησία της ενορίας της έκανε έρανο.
Η Ντίνα, κάνει χημειοθεραπείες, έρχεται από την περιοχή της Φωκίδας, ταξιδεύει σχεδόν 2 ώρες ως το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου, μόλις φτάσει συνταγογραφείται το φάρμακο της και ο γιος της πηγαίνει στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, 8 χμ μακριά από το Νοσοκομείο για να πάρει το φάρμακο, και να ξεκινήσει χημειοθεραπεία σε μια καρέκλα, ταλαιπωρημένη και ζαλισμένη.
Η Ξένια μόλις πέρασε από δευτεροβάθμια επιτροπή διεκδικώντας ένα ποσοστό αναπηρίας που να της επιτρέπει να διατηρήσει την αναπηρική της σύνταξη. Δεν τα κατάφερε. Κανείς δεν αξιολογεί ότι για να μπορεί να εργάζεται ως αγρότισσα χρειάζεται να χρησιμοποιεί το χειρουργημένο πρησμένο χέρι της από το λεμφοίδημα. Νιώθει απελπισία.
Η Κατερίνα ταξίδεψε από νησί του Ιονίου για να κάνει χημειοθεραπεία αλλά δεν υπήρχε βασικό φάρμακο (φλουρασίλ) για να ξεκινήσει θεραπεία. Νιώθει σαν κάποιος να την τιμωρεί.
Τα στοιχεία των γυναικών αυτών είναι παραποιημένα, οι ιστορίες τους όμως είναι αληθινές. Ο Σύλλογος δίνει έναν καθημερινό αγώνα πλάι στη γυναίκα με καρκίνο μαστού που σήμερα βάλλεται όχι μόνο από την ασθένεια αλλά και από το ασθενές Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οι εθελοντικές οργανώσεις δεν μπορούν και δεν θέλουν να αντικαταστήσουν το Κράτος Πρόνοιας. Ζητάμε τώρα την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση απέναντι στους ογκολογικούς ασθενείς. Την ώρα που χρειάζονται φροντίδα και θεραπεία δεν μπορεί να εγκαταλείπονται στη μοίρα τους.
